ความเป็นมาของกีตาร์คลาสสิก

กีตาร์คลาสสิก (ยังเป็นที่รู้จักกันเป็นกีต้าร์คลาสสิก , [1] ไนลอนสายกีตาร์หรือกีต้าร์สเปน ) เป็นสมาชิกของกีตาร์ครอบครัวใช้ในดนตรีคลาสสิก อะคูสติกไม้สตริงเครื่องดนตรีที่มีสายทำจากลำไส้หรือไนลอนมันเป็นสารตั้งต้นของความทันสมัยอะคูสติกและกีตาร์ไฟฟ้าซึ่งทั้งสองใช้โลหะสตริง กีต้าร์คลาสสิกมาจากภาษาสเปนvihuelaและgitternในศตวรรษที่สิบห้าและสิบหกซึ่งต่อมาได้พัฒนาเป็นกีตาร์บาโรกในศตวรรษที่สิบเจ็ดและสิบแปดและต่อมาเป็นกีตาร์คลาสสิกสมัยใหม่ในช่วงกลางศตวรรษที่สิบเก้า

สำหรับผู้เล่นที่ถนัดขวา กีต้าร์คลาสสิค แบบดั้งเดิมจะมีเฟรต 12 เฟรต และยึดไว้ที่ขาซ้ายอย่างเหมาะสม เพื่อให้มือที่ดึงหรือดีดสายทำได้ใกล้ด้านหลังของรูเสียง (เรียกว่า ตำแหน่งคลาสสิก) ในทางกลับกัน กีต้าร์สายเหล็กที่ทันสมัยมักจะมีเฟรตสิบสี่เฟรตที่ชัดเจน (ดูDreadnought ) และมักเล่นโดยไม่ใช้สะโพก

วลี "กีตาร์คลาสสิก" อาจหมายถึงสองแนวคิดอื่นนอกเหนือจากตัวเครื่องดนตรีเอง:

• เทคนิคการใช้นิ้วเป็นเครื่องมือที่ใช้กันทั่วไปในกีตาร์คลาสสิก—สายแต่ละสายดึงด้วยเล็บมือหรือแทบไม่ใช้ปลายนิ้ว กีต้าร์คลาสสิค

• ละครเพลงคลาสสิกของเครื่องดนตรี

คำที่ทันสมัยกีตาร์คลาสสิกบางครั้งใช้ในการแยกแยะความแตกต่างกีตาร์คลาสสิกจากรูปแบบเก่าของกีตาร์ที่อยู่ในความหมายกว้างของพวกเขาเรียกว่าคลาสสิกหรือมากขึ้นโดยเฉพาะกีต้าร์ในช่วงต้น ตัวอย่างของกีต้าร์ในช่วงต้นรวมถึงหกสายโรแมนติกในช่วงต้นกีต้าร์ (ค. 1790-1880) และกีต้าร์บาร็อคก่อนหน้านี้มีห้าหลักสูตร

วัสดุและวิธีการในการสร้างกีตาร์คลาสสิกอาจแตกต่างกันไป แต่รูปทรงโดยทั่วไปคือกีตาร์คลาสสิกสมัยใหม่หรือกีตาร์คลาสสิกในอดีตที่คล้ายกับกีตาร์โรแมนติกยุคแรกๆ ของฝรั่งเศสและอิตาลี สายกีตาร์คลาสสิกที่ทำครั้งเดียวของลำไส้จะทำในขณะนี้ของวัสดุเช่นไนลอนหรือfluoropolymersโดยทั่วไปด้วยลวดทองแดงปรับแผลเงินชุบเกี่ยวกับเสียงที่ต่ำกว่า (DAE ในการปรับมาตรฐาน) สตริง

อาจมีการระบุแผนภูมิต้นไม้ตระกูลกีตาร์ ลาเมงโกกีตาร์มาจากคลาสสิกที่ทันสมัย แต่มีความแตกต่างในวัสดุก่อสร้างและเสียง